Aruba, Colombia en Ecuador

Aruba
15 dagen


Op 5 februari zijn we aangekomen op Aruba, na een vlucht van 10 uur. We vlogen met KLM dus aan het vliegtuig ontbrak helemaal niets; ik heb een aantal leuke films kunnen kijken en ook nog een Spaans beginnerslesje kunnen volgen. ´s Avonds kwamen we (Edwin, zijn ouders Saskia en Niek, zijn broertje Remco en vriendin Elsbeth en ik) aan op Aruba, waar ik voor het eerst de zus van Edwin, Suzanne, heb ontmoet.
De villa waar we voor twee weken inzaten was geweldig!! Drie slaapkamers voor alle zes personen, een grote tuim met veel ligstoelen, een zwembad, een wasmachine, een vaatwasser, veel boeken en tijdschriften, een televisie en wii, drie huurauto´s..
Zo´n verwenvakantieis voor de afwisseling wel heerlijk. Heel bijzonder ook dat ik meemocht op deze reis!

Oranjestad, de hoofdstad van Aruba en tevens de plek waar alle gigantische Amerikaanse cruiseschepen aakomen, ziet eruit als een soort kermis/my little pony landschap (kijk gerust de foto’s op Facebook om een beeld te krijgen). De stranden zijn parelwit en het water helderblauw. In de main street zijn veel winkels te vinden waar peperdure zonnebrillen, horloges en designerkleding wordt aangeboden, en huisjes langs de weg zijn in vrolijke pastelkleuren, als mintgroen, violet, zachtoranje, luchtblauw en zachtroze geverfd.
De inlandse woonwijken maken vooral een verlaten, vuile en ononderhouden indruk. Dit geeft wel een beeld weer van het contract tussen het Aruba dat aantrekkelijk is voor toeristen en de omstandigheden waarin de bewonders zelf wonen.
Aruba heeft duidelijk voornamelijk Amerikaanse toeristen, wat te zien is aan de vele grote (fast)foodketens als Wendy’s, Dunkin Donuts, Mac Donalds en Taco Bell. Ook is de bediening in de restaurants volledig ingespeeld op de Amerikanen ‘’Hello dear folks! How are you all doing tonight? My name is Mitchell and it is my pleasure to serve you tonight!’
We zijn allen schandalig verwend door de ouders van Edwin, met regelmatig leuke uitstapjes, regelmatig uit eten en de inhoud van de koelkast die sneller werd bijgevuld dan geconsumeerd. De uitstapjes waar ik het meest enthousiast over ben, zijn het paddleboarden (op een soort groot surfboard staan en jezelf met een peddel voortduwen door het water) en langs bij de school waar Suzanne lesgeeft. Ik heb daar memorie gespeeld met een paar hele schattige meisjes en ik kreeg zelfs les in het Papiaments van ze (jawel, de aantekeningen heb ik bewaard, misschien komen ze nog van pas..)
Ook hebben we twee keer gesnorkeld. Geweldig!! Een keer zwom ik door een school van duizenden kleine visjes.. ze waren echt overal!

Wat ook leuk was, was dat we via Suzanne waren gevraagd om 13 groepen Amerikanen te begeleiden tijdens een bepaalde activiteit. De Amerikanen waren allemaal van hetzelfde bedrijf en kregen een verzorgde reis naar Aruba, waarbij ze in groepen over het land werden gereden met busjes en ze bezienswaardigheden gingen bezoeken en daar opdrachten moesten uitvoeren en vragen beantwoorden (het was een soort race). Edwin en ik stonden bij de Natural Bridge (een brug over een stuk zee, die in 2005 is ingestort) en moesten de Amerikanen van stenen hun eigen Natural Brigde laten maken. Sommige groepen waren heel gemakzuchtig en pakten drie stenen om op elkaar te leggen en anderen maakten er een hele creatieve contructie van met stenen van verschillende groottes. Al met al een interessante en geslaagde middag waarbij onze leiderschap- en organisatorische vaardigheden op de proef werden gesteld.

Na 15 dagen lang genieten, gingen Saskia, Niek, Remco en Elsbeth terug naar Nederland. En Edwin en ik vlogen door naar Medellin in Colombia.



Colombia
6 dagen

Het eerste wat me opviel aan Colombia, is dat Edwin en ik enorm opvielen haha! We werden echt door iedereen aangestaard, Edwin omdat hij zo lang is en ik omdat ik blond ben. Niet zo´n schuwe staar die verlegen wegkijkt zodra je terugkijkt, maar zo´n schandalig lange, tenenkrommende staar die al 20 meter van tevoren begint en pas ophoudt zodra je uit zicht bent. Ik vond het de eerste dag hartstikke leuk en heb gelachen en teruggezwaaid. Maar na een dag was het vooral een beetje ongemakkelijk.

Iets anders wat direct opvalt is het grote aantal daklozen die veelal ook openbaar drugs gebruiken. Dat voelt naar, omdat je weet dat je ook maar beter uit de buurt kan blijven van deze mensen maar ze tegelijkertijd wel wilt helpen. Ik heb op een afstandje maar vriendelijk gelachen.

In Medellin hebben we een ecopark, een botanische tuin, een paar grote parkjes en vooral veel marktkraampjes afgestuind en de stad bekeken. Het lijkt wel alsof iedere Colombiaan zijn eigen kraampje heeft. We hebben kraampjes gezien met fruit, kleding, schoenen en snoepjes, maar ook kraampjes met producten die je minder snel zou verwachten, zoals tandenborstels, afstandsbedieningen, slotjes, hamers, dvd´s met porno, plakband en nummerborden. Deze kraampjes zijn niet bedoeld voor toeristen (want die waren er bijna niet), maar echt voor andere Colombianen.

Echt verbaal communiceren met de inwoners is er helaas niet bij; wij spreken geen word Spaans en zij geen woord Engels (zelfs het personeel in de hostels niet). Daarom besloten Edwin en ik om zo snel mogelijk naar Quito af te reizen om Spaanse les te volgen (in Quito zijn er heel veel Spaanse scholen, en Ecuador is ook een goedkoper land dan Colombia).

In Medellin zijn we vier dagen gebleven, waarnaar we de nachtbus (9 uur lang door de Bergen… feest…!) naar Bogota zijn gereisd. Van Bogota hebben we niet optimal kunnen genieten, omdat we nog slaaptekort hadden van de busreis en we nog veel moesten regelen om op tijd in Quito te kunnen zijn voor onze Spaanse lessen. In Bogota zijn we dus naar een nachtje gebleven.

Edwin en ik waren van plan de bus van Bogota naar Quito te pakken (30 uur lang in de bus door de Bergen… supergrootfeest…!) maar omdat we ´s ochtends allebei brak wakker werden (we hadden allebei uitdrogingsverschijnselen bleek na een research op internet) hebben we toch maar een last-minute (als in: diezelfde middag) vlucht genomen. Dus diezelfde dag waren we nog in Quito:D

Ik wil jullie graag een vliegtip meegeven, voor als jullie ooit nog eens in Zuid-Amerika komen.
Als op je ticket staat dat je om 17.00 uur vliegt en je vanaf 16.00 uur naar de gate kan gaan, dan moet je om 16.00 uur direct naar de gate gaan!! Het vliegtuig vertrekt namelijk zodra iedereen erin zit, dat kan dus in voorgenoemd voorbeeld dus om 16.20 uur zijn. En mensen kijken je heeeeel boos aan als je 20 minuten voor vertrek komt aankakken, omdat sommige mensen dan al 40 minuten zitten te wachten… oepsie!



Ecuador
20 dagen

Na 1,5 uur vliegen kwamen we aan in Quito, de hoofdstad van Ecuador.

De eerste dag merkten we het al; de sfeer in Quito is geweldig!! De mensen lachen, maken muziek op straat en er wordt zelfs gedanst. De leukste herinneringen die ik aan Quito heb is dat er een orkest op het grote plein was, waarbij oude stelletjes aan de dansen waren met elkaar. Ik werd gelijk enthousiast om mee te doen, dus Edwin en ik hebben ook nog een dansje gewaagd. Aan het einde kregen we nog schouderklopjes en leuke opmerkingen van mensen die stonden te kijken. Na deze middag heb ik nog drie keer vaker op straat gedanst waar muziek gespeeld werd, ik ben zelfs ten dans gevraagd door een heel oud Ecuadoriaans opa´tje!
Een ander voorbeeld die de positieve sfeer in Quito goed weergeeft, is van de keer dat het heel hard regende. Het kwam met bakken uit de hemel, binnen 3 seconden ben je kletsnat, je kent het wel. We stonden net in een straat waar schuilen lastig was en een hele vriendelijke Ecuadoriaanse vrouw bood ons haar stuk laken van zeil aan. Dus hebben we voor 20 minuten lang met zijn drietjes op elkaar onder een stuk zeil gescholen voor de regen. Verbaal communiceren was er nog steeds niet bij, dus we hebben wat lievig heen en weer gelachen.

Het weekend dat wij aankwamen in Quito, bleek het carnaval te zijn. Er was een soort fantare van schoolkinderen door de straten waar mensen naar stonden te kijken, maar wat vooral kenmerkend was, was dat iedereen spuitbussen met een soort scheerschuim met bloemetjesgeur met zich meedroeg en elkaar onderspoot. Dit was overigens vooral iets wat de kinderen bij elkaar deden, maar Edwin en ik warden enthousiast en kochten ook een spuitbus. De eerste keren dat we kleine kindjes benaderden met een spuitbus in de hand en ze gemoedelijk tegen de voeten spoten, zag je ze verward moeders aankijken met een blik van ´mam, wat doet zij nou? Mag ik nu wel of niet terugspuiten?´
Gelukkig moedigden de moeder aan en voor we het wisten werden we achterna gezeten door tientallen kleine kinderen (ik overdrijf niet) die allemaal graag hun spuitbus wilden leegspuiten op de lange, blanke toeristen. Steeds als ik opkeek (ik probeerde met een hand mijn ogen te beschermen), zagen we groepen kinderen en volwassenen heel hard lachen en er werden veel foto´s van ons gemaakt door toeschouwers. Zelf hebben Edwin en ik de hele middag ook hard gelachen. Wat een topcarnaval!

In het begin van mijn reis heb ik een boek gelezen genaamd ´eating animals´ (over de grootschaalse farm factories)en besloot ik geen vlees en vis meer te eten. Edwin doet zoveel mogelijk met me mee, dus dat is heel lief en fijn. Maar de timing blijkt niet super; vegetarier zijn in een werelddeel waar er driemaal daags veel vlees komt kijken is best lastig. Als je verteld dat je geen vlees en vis eet, kijken ze je aan alsof je zojuist hebt verteld dat je met tandenstokers een ruimteschip wilt bouwen. Je ziet ze denken ´waarom, in godesnaam?´ Gelukkig zijn er veel (voor ons) onbekende fruit- en groentesoorten om uit te proberen.

In Quito zijn Edwin en ik een weekje op Spaanse les gegaan en verbleven intussen bij een Ecuadoriaans ´gastgezin´. De lessen waren heel erg leuk, alleen helaas hadden we niet helemaal een klik met de Ecuadoriaanse dame waar we verbleven. Ik vond de kwaliteit van het eten niet helemaal in verhouding met de prijs die we de dame hadden betaald, en de manier van communiceren heb ik als opdringerig beschouwd. Toch is het leuk om deze nieuwe ervaring in de zak te steken!

Na een week Spaanse les in Quito, zijn we naar Puerto Quito afgereisd met de bus (zo´n 3 uur) waar we nog een week Spaanse lessen hebben gevolgd. Puerto Quito was een geweldige locatie; middenin de rimboe waarbij wij studenten (Edwin, ik en Bram, een Nederlandse jongen) in een hutje gemaakt van bamboo en hout sliepen. Na de lessen (altijd 4 uur per dag, van 9 tot 1 uur ´s middags) participeerden we in leuke activiteiten zoals het maken van chocolade van cacaobonen uit de tuin, het maken van sieraden van natuurlijke materialen en het bezoeken van een waterval waar we hebben gezwommen.

Hoewel het bekijken van de steden en dorpjes en de Spaanse lessen ontzettend goed bevalt en ik het enorm naar mijn zin heb, is het moeilijk om te zien hoe hier met dieren omgegaan wordt. Bij het vervoeren van kippen worden ze als bosjes bloemen met de enkels aan elkaar vastgebonden en daaraan vastgehouden (tijdens busreizen worden ze ook op die manier, aan elkaar gebonden, in de laadbak tussen de koffers en backpacks gegooid), puppies die worden verkocht op de markt worden bewaard in een dichtgeknoopte jute zak, (zwerf)honden worden geschopt of geslagen met stokken en touwen, etc.
Daarnaast zijn stierenvechten, hanengevechten (waarbij mesjes aan de enkels van de hanen worden gebonden) en tot voor kort ook hondengevechten hier erg populair. Verder is ´chicken golf´ erg in trek, waarbij de kip tot zijn nek in het zand wordt gegraven en er met een golfstick tegen zijn kop wordt aangeslagen waardoor die eraf vliegt.
Ik begrijp ergens wel dat dieren meer dan bijvoorbeeld in Nederland worden gezien als ´bron van inkomst´ en daardoor ook als zak aardappelen wordt behandeld, maar waarom het leed van dieren gebruiken voor eigen vermaak en dit ´traditie´ noemen? Het is wel eens lastig om Ecuadorianen hier enthousiast over te horen vertellen met de ondertoon; hoe meer bloed en leed, hoe vermakelijker.

Op het moment zijn Edwin en ik in Puerto Lopez, een klein plaatsje aan de kust van Ecuador. Volgende week willen we nog een derde week (en misschien nog een vierde week) Spaans leren in Cuenca en daarna doorreizen naar Peru en Bolivia.

We zijn nu 6 weekjes op weg, en al met al kan ik zeggen dat ik het enorm naar mijn zin heb en helemaal in mijn element ben!

Lessen geleerd in Colombia en Ecuador:
- Er wordt overal (behalve de grote supermarkten) afgedingd op de prijzen. Zorg dat het afdingen respectvol en met een glimlach blijft, maar je niet meer betaald dan je van tevoren in gedachte had.
- Ga tijdens een lange of korte busreis altijd van tevoren naar het toilet.. want die zit vaak niet in de bus (ook niet als je 6 uur lang in de bus moet, nee).
- Zorg dat het geld dat je uitgeeft in de landen waar je reist, terechtkomt bij de mensen waarvan je het graag zou willen. Dus bijvoorbeeld: koop bij kleine eenmanszaakjes waar kinderen rondlopen in plaats van grote supermarktketens, en boek je uitjes bij Ecuadoriaanse bedrijfjes in plaats van de grote buitenlandse bedrijven die in Ecuador gevestigd zijn.
- Niet zonder (non verbaal) toestemming te vragen foto´s maken van gezichten van bewoners en kinderen.. ze zijn geen deel van het landschap
- De bediening in Zuid-Amerika is anders dan in de Westerse wereld. Verwacht geen opgewekte en aardige serveersters die willen dat jij het naar je zin hebt. Ze nemen de bestelling op of bezorgen je bestelde maaltje met een houding alsof ze een openbaar toilet moeten schoonmaken. Mijn bordje met eten is zelfs een keer half op tafel gegooid terwijl de ober met mobieltje aan het oor een grappig gesprek stond te voeren met een vriend of familielid.
- De bakkers in Zuid-Amerika zijn erg goedkoop (zo´n 15 eurocent per lekker broodje) dus sla groots in.. en vergeet geen extra broodjes mee te nemen voor de zwerfhonden
- De zwerfhonden zitten onder de teken dus als je een zwerfhond aait, probeer mogelijk wat teken te verwijderen en daarna.. nergens meer aanzitten en heeeeeel goed je handen wassen!
- Carnaval in Quito.. vergeet je spuitbus niet!